De snelle ontwikkeling van de kunststofindustrie heeft plastic producten een onmisbaar onderdeel van ons dagelijks leven gemaakt. Door het wijdverbreide gebruik van plastic producten heeft zich echter geleidelijk plastic afval opgehoopt, wat leidt tot een verergering van milieuproblemen.

Microplastics, die kunnen komen uit de ontbinding van plastic producten, wassen, slijtage en andere processen. De wetenschappelijke gemeenschap doet diepgaand onderzoek naar de effecten van microplastics op het menselijk lichaam.

In 2004 publiceerden Thompson en andere onderzoekers van de Universiteit van Plymouth in het Verenigd Koninkrijk een paper in het tijdschrift Science, waarin voor het eerst het concept van "microplastics" werd geïntroduceerd en het probleem van plastic puin in zeewater en sedimenten werd onderzocht.

Alarmerend genoeg vonden de onderzoekers sporen van microplastics niet alleen in menselijk bloed, maar zelfs in foetussen, embryo's en vruchtvliezen, een vondst die wijdverspreide bezorgdheid en alarm heeft veroorzaakt.

Het is ook gevonden dat het menselijk lichaam 5 gram microplastics per week eet, het equivalent van een bankkaart. Het team van Christopher Zangmeister van het National Institute of Standards and Technology (NIST) heeft een onderzoek uitgevoerd naar de bronnen en vrijgave van microplastics.

De resultaten van de studie toonden aan dat triljoenen plastic nanodeeltjes per liter water konden worden gedetecteerd na het gieten van 100°C water in een gewone afhaalkopf koffie en het laten zitten voor 20 minuten. Dit betekent dat in 500 milliliter hete koffie of hete melkthee ongeveer 500 miljard plastic nanodeeltjes kunnen worden ingenomen.

Microplastics komen uit verschillende bronnen en kunnen in twee hoofdgroepen worden ingedeeld:

Een daarvan is microplastics uit landbronnen, die in twee hoofdtypen kunnen worden ingedeeld.

Ten eerste zijn er "primaire" microplastics, die worden vervaardigd om te voldoen aan industriële behoeften en vaak worden gevonden in cosmetica, wrijvingsmiddelen in reinigingsproducten zoals tandpasta en scrubcrèmes, evenals in textiel en vezelige kleding, die worden geloosd in rivieren en andere waterlichamen via afvalwaterzuiveringsinstallaties.

Ten tweede zijn er "secundaire" microplastics, die afkomstig zijn van de fysische, chemische en biologische processen van grootschalig plastic afval, en worden gevormd als plastic deeltjes na splitsing en verkleining in grootte, en die rechtstreeks in de oceaan kunnen stromen vanaf de kust, of de oceaan binnendringen via rivieren en rioolpijpen.

Ten tweede, microplastics uit de oceaan.

In een rapport van het Milieuprogramma van de Verenigde Naties (UNEP) wordt erop gewezen dat de verspreiding van plastic deeltjes in het milieu steeds wijder wordt en dat de aanwezigheid van plastic deeltjes zelfs in zeebodemsedimenten op een diepte van 5.000 meter kan worden gedetecteerd. Deze microplastics zijn voornamelijk afkomstig uit het mariene milieu, waaronder die welke vanuit landbronnen in de oceanen worden geïmporteerd, evenals die welke ontstaan als gevolg van de geleidelijke ontbinding van plastic afval in de oceanen.

Daarnaast hebben onderzoekers ontdekt dat dagelijkse maaltijden ook besmet kunnen zijn met microplastics, waaronder drinkwater, vis, schelpdieren, zout, fruit en groenten, rauw vlees, suiker en zuivelproducten.